Christoph Heubner w rozmowie z Dianą Zinkler z Funke Mediengruppe:

Ocaleni, którzy są już dziś również wszyscy w podeszłym wieku, całe życie czekali na pociągnięcie sprawców do odpowiedzialności. Fakt, że dzieje się to dopiero teraz, jest trwającą od dziesięcioleci porażką i zaniedbaniem ze strony niemieckiego wymiaru sprawiedliwości. Świadomość, że sprawcy z obozów mogli w większości żyć bezkarnie i bezpiecznie, nie odpowiadając za swoje zbrodnie przed niemieckimi sądami, obciążała ocalonych przez całe życie.

W międzyczasie w niemieckim orzecznictwie zwyciężył pogląd, że każda osoba, która pełniła służbę w systemie mordowania i machinie niemieckich obozów koncentracyjnych i obozów zagłady, jest również współodpowiedzialna za poniżanie, torturowanie i mordowanie więźniów. Do tej machiny należała tak samo sekretarka jak i strażnik. Korespondencja śmierci przechodziła przez biurko sekretarki, która w swoim biurze w obozie Stutthof miała nie tylko dostęp do akt morderstw, gdyż przed nią, w widocznej  odległości niespełna stu metrów, znajdowała się brama do obozu i baraki. Każdy strażnik w każdym obozie nazistowskim, w każdym czasie, gdziekolwiek, stanowił śmiertelne niebezpieczeństwo dla więźniów: mógł ich zabić, szpadlem, strzałem, kopnięciem wojskowego buta.

Ci, którzy przeżyli, nigdy nie chcieli zemsty, chcieli jednak i nadal chcą sprawiedliwości. Nie tylko dla nich, sprawiedliwość nie ma daty ważności. I dlatego procesy te są nadal ważne, nawet jeśli sprawcy i ofiary, które przeżyły, są już w sędziwym wieku. Na ocalonych robi to wręcz osobliwe wrażenie, że procesy te odbywają się w czasie, gdy nowi naziści znów nawołują do nienawiści i gloryfikują to, co wydarzyło się w obozach.