W związku ze śmiercią francuskiej ocalonej z Auschwitz Liliane Badour-Esrail wiceprzewodniczący Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego Christoph Heubner podkreślił w Berlinie:

"Ocaleni z Auschwitz na całym świecie żegnają się z żalem, wielkim szacunkiem i poczuciem ogromnej dla niej wdzięczności z niezwykłą i odważną kobietą, towarzyszką ich losu i niedoli, Liliane Badour- Esrail, która zmarła 1 maja w Paryżu w wieku 96 lat. Wraz z dwoma braćmi Liliane wychowywała się w domu dziadków w Biarritz. Ochrzczeni i wychowani w wierze katolickiej, nie byli świadomi swych żydowskich korzeni. Kiedy w lutym 1944 r. przyjechano po jej braci, by ich deportować, dziewiętnastoletnia Liliane odważnie i uparcie nalegała, by im towarzyszyć.

W obozie zbiorczym w Drancy pod Paryżem poznała swego późniejszego męża Raphaela Esraila, aresztowanego jako żydowskiego członka francuskiego ruchu oporu. Obiecał jej troszczyć się o jej braci tak długo, jak długo więźniowie podzieleni byli według płci. Po kilku dniach przetransportowano ich dalej do Auschwitz: bracia René i Henri zaraz po przybyciu do obozu zostali zamordowani w komorach gazowych. Raphael Esrail przeżył Auschwitz. Utrzymała go przy życiu nadzieja, by zobaczyć ponownie Liliane Badour.  Również Liliane przeżyła obóz. Wyzwoliły ją w dniu 2 maja wojska rosyjskie. Wzięli ślub w 1948 roku.


Liliane Esrail nigdy nie pogodziła się ze stratą braci w Auschwitz, Auschwitz pozostało najbardziej bolesnym doświadczeniem jej życia, napędzającym ją do działania. Wspólnie z mężem Raphaelem i innymi francuskimi ocalonymi z Auschwitz działała aktywnie w "Union des Déportés d´Auschwitz" przygotowując liczne projekty pedagogiczne i medialne dla uczniów, nauczycieli i studentów. Jako świadek historii nigdy nie szukała miejsca na pierwszym planie, ale z właściwą sobie odwagą ciągle na nowo przezwyciężała milczenie, by znaleźć słowa dla tego, co przeżyła w Auschwitz i co wyrządzono jej braciom. Poruszała ludzi młodych i starych we Francji i Niemczech opisami okrucieństw, ale również delikatnością i miłością do ludzi, którą promieniowała, gdyż nie chciała dać przestrzeni publicznej dla goryczy i bólu.

W 2012 roku odznaczona została Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Dopiero niedawno Raphael Esrail prezentował w Berlinie niemieckie wydanie ich wspomnień pod tytułem "Die Hoffnung auf einen Kuss. Auschwitz, Liliane und ich." („Nadzieja na pocałunek. Auschwitz, Liliane i ja“). Bez Liliane Esrail świat znów stał się ciemniejszy."