70. rocznica wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau
Zadanie na przyszłość dla obecnych i przyszłych pokoleń
Co pozostanie po upamiętnieniu 70. rocznicy wyzwolenia obozu koncentracyjnego i zagłady Auschwitz-Birkenau?
Wizyta ocalałych z Auschwitz u papieża. Ocaleni wręczyli mu „Dar Pamięci” – odwrócone do góry nogami „B” z odrażającego napisu z Auschwitz – „Arbeit macht Frei”.
Pozostanie przejmująca emocjonalnie uroczystość w Uranii z 26 stycznia z kanclerz Angelą Merkel, z poruszającymi przemówieniami ocalałych Evy Fahidi i Mariana Turskiego, z wzruszającymi relacjami z przeżyć młodych ludzi: praktykantki VW Sarah Nonnenmacher z Niemiec, polskiej uczennicy Aleksandry Waluś i młodego izraelskiego pedagoga Joshuy Weinera, którzy w Auschwitz i w Birkenau pomagali w pracach na rzecz zachowania tych miejsc pamięci.
Uroczystość upamiętniająca w Berlinie. Bardzo świadoma i bardzo polityczna decyzja ocalałych z Auschwitz. Ich życzeniem było upamiętnienie 70. rocznicy w mieście Holokaustu. W miejscu, w którym naziści z zimną krwią zaplanowali, perfidnie zorganizowali i bezwzględnie pokierowali ludobójstwem. Z jednej strony wspomnienia tych, którzy ocaleli, z drugiej spojrzenie w przyszłość młodych ludzi i ich zaangażowanie, aby takie okrucieństwo się nie powtórzyło. Oba aspekty leżały na sercu ocalałym.
Międzynarodowe spotkanie ocalałych i polityków w Auschwitz-Birkenau z dobitnymi słowami Romana Kenta, ocalałego z Auschwitz i prezydenta Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego, oraz Kazimierza Albina, który po ucieczce z obozu Auschwitz pomagał w organizowaniu ruch oporu przeciwko nazistom w Krakowie. Słowa obu mężczyzn powędrowały do dusz gości i wszystkich widzów na całym świecie, oglądających relację z uroczystości w Auschwitz.
Pozostanie dzień pamięci zalany już przez aktualne wiadomości, jak skały na brzegu zalewane ciągle na nowo przez fale morza. Ten dzień przeminął wprawdzie, ale przemówienia rozbrzmiewają nadal, ponieważ zostały zapisane i można je ponownie odczytać. W pamięci pozostaną gesty.
Globalna uwaga, z jaką spotkała się 70. rocznica, była czymś więcej niż tylko wspomnieniem i upamiętnieniem, była i jest jednocześnie zadaniem na przyszłość dla obecnych i przyszłych pokoleń.
Pamięć o Auschwitz, o cierpieniu i zbrodniach nie zostanie uznana za zamkniętą wraz z upamiętnieniem tej rocznicy. Ocaleni ciągle jeszcze mogą zdawać relacje z tego okrucieństwa. Ich głosy stają się coraz słabsze i pewnego dnia umilkną. Przed wszystkimi, którzy angażują się w zachowanie tej pamięci, stoi potężne zadanie, teraz i w przyszłości. Nic nie może ulec zapomnieniu. Żadne nazwisko z księgi okrucieństwa zaprezentowanej w przejmujący sposób na izraelskiej wystawie w Miejscu Pamięci Auschwitz nie może zostać wymazane. Żadne zamordowane istnienie nie może zostać zapomniane. Księga ta nigdy nie powinna zostać przeczytana do końca, zamknięta i odłożona na bok.
Antysemityzm, ksenofobia, nienawiść i przemoc muszą być piętnowane wszędzie każdego dnia. Worki z farbą spadające na domy dla azylantów, polityczna i społeczna ekskluzja, zmasowane ataki na zdrowie i życie - ani jedno z tych uwłaczających godności ludzkiej działań nie powinno zostać zaakceptowane i uznane za oczywiste. Na całym świecie nie wolno przechodzić do porządku dziennego nad takimi zagrożeniami.
Po siedemdziesięciu latach nawet znikoma część tych, którzy wydawali rozporządzenia i popełnili zbrodnie lub współuczestniczyli w działaniu zbrodniczej maszynerii, nie została pociągnięta do odpowiedzialności. Prawnicza bezczynność o wiele za długo uniemożliwiała wymierzenie sprawiedliwości. Każdy zbrodniarz, który dopiero dzisiaj staje przed sądem,pozostaje jednak zbrodniarzem, który musi ponieść odpowiedzialność za swoje czyny.
Polityków we wszystkich krajach wzywa się do czujności i chronienia tych, którzy zmuszeni są znosić alienację i ślepą nienawiść. We wszystkich krajach również, to młodzieży należy przekazywać pamięć o przeszłości. Społeczeństwo zapominające o pamięci zagraża swojej przyszłości.