2 września 1943 r. o godzinie 10:00 pociąg z tysiącem Żydów odjeżdża ze stacji Bobigny. Ponad połowa deportowanych to obywatele francuscy. Za nadzór nad pociągiem odpowiada porucznik Wannemacher.

Pociąg prawdopodobnie jedzie następującą trasą: Bobigny, Noisy-le-Sec, Épernay, Châlons-sur-Marne, Révigny, Bar-le-Duc, Novéant-sur-Moselle (Neuburg), Metz, Saarbrücken, Frankfurt nad Menem, Drezno, Görlitz, Legnica, Nysa, Koźle, Katowice. Do Auschwitz dociera 4 września 1943 roku.

Po przybyciu do obozu 232 mężczyzn i 106 kobiet zostaje wybranych do pracy przymusowej. Mężczyznom zostają wytatuowane numery od 145796 do 145027, kobiety zaś otrzymują numery od 58300 do 58405. Pozostałych 727 deportowanych zostaje zagazowanych natychmiast po przybyciu do obozu.

Po sporządzeniu listy wyjazdowej kolejnego konwoju, zwanego „ewakuacją”, dowódca oddziału przekazuje kierownikom sal arkusze z datą i warunkami „ewakuacji”. Te dokumenty to zielone arkusze, które otrzymują strażnicy.

Dzień przed deportacją więźniowie muszą opuścić swoje sale i przydziela się ich po pięćdziesięciu na poszczególne piętra przy schodach, w pobliżu wejścia do obozu.

W 1945 roku okazuje się, że konwój ten przeżyło tylko siedemnastu mężczyzn i cztery kobiety. 

Wśród zamordowanych było dwoje młodych studentów. Jacqueline Bialek, urodziła się w Paryżu w 1921 roku. Podczas wojny mieszkała w Montauban.

Jej brat Jacques Bialek urodził się w Montmorency w 1926 roku. On również studiował w Paryżu. Podczas wojny, podobnie jak jego siostra Jacqueline, ukrył się w Montauban.

Jacqueline miała 22 lata, a jej brat Jacques 17, kiedy zostali zamordowani w Auschwitz. 

Mieli przed sobą jeszcze całe życie.